Een wedstrijd, liefst van zeer bedenkelijk niveau in een stadion dat ruikt naar de oudheid, is een van de vaste onderdelen van de jaarlijkse reis die we met zes mannen van zekere leeftijd ondernemen naar een stad. Meestal in Europa.
Riverplate - Foto Roberto Pennino
FC Ards, in Noord-Ierland, waar de voorzitter zich nog de nederlaag met 10-0 in Eindhoven herinnerde tegen PSV, in 1974. We wonnen de loterij, tien pond voor Jan de kapper, meteen omgezet in bier. We stonden achter het doel, waar de doelman vroeg hoelang het nog was. Of iets ondefinieerbaars in een buitenwijk van Boekarest.
Of op naar Irun, op het derde niveau in Spanje, waar een van ons opnieuw de loterij won, een massage deze keer in een plaatselijke salon, ter plekke geschonken aan een plaatselijke juffrouw. Wij trokken voort. Zeker aan te raden: Exeter City, met een schitterende staantribune en destijds twee doelpunten van de latere ster Ollie Watkins.
Maar al die avonturen vielen in het niet bij Buenos Aires, tijdens de reis der reizen in 2017. Melancholie, spektakel, emotie. En op zo’n trip hoeft het opeens geen voetbal in de marge te zijn, want dan is het meteen zoeken naar het allermooiste. Boca Juniors, in dat unieke stadion La Bombonera, tempel van supporterscultuur. De Bonbondoos, met zijn aparte vormen, met tribunes zo steil als een col van de buitencategorie. Gejoel en gedans vullen de tribunes, ritmisch geklap, samenzang waarop jarenlang is geoefend. Ja, de supporters van Boca weten dat de wereld zich vergaapt aan hun gedrag. Ze koketteren met hun staat van zijn, maar wat maakt dat uit.
Buenos Aires. Draai uw spaarpot om, boek een reis. Doe het gewoon. Zwerf door de stad, zie overal de verwijzingen naar voetbal. Proef de stoffigheid, de wijn, de oude winkels, wijkjes als San Telmo. Al die grote stadions, soms gewoon naast elkaar. Een heel weekend voetbal kijken? Dat kan gewoon daar, voetbal van elk niveau.
Bezoek het stadion van River Plate, met zijn mooie museum en het doel met de door Rob Rensenbrink geraakte paal, in de laatste minuut van de reguliere speeltijd in de WK-finale van 1978. De gids, een jonge vrouw, wist niet zoveel van die paal, maar dat konden we haar niet kwalijk nemen, want wie stelde nou vragen over de paal waartegen een Nederlander een bal trapte in een ver verleden, voordat zij geboren was?
Al die clubs. Kijk even uit naar welke wijk u gaat, want het kan best dat de chauffeur u afraadt naar Club Atlético Nueva Chicago of Sportivo Dock Sud te gaan, vanwege mogelijk gevaar. Maar over het algemeen? Geniet. Van de muurschildering van Carlos Tevez op een flat. Van de letters met gele verf op de blauwe muren van La Bombonera, met al die herinneringen aan namen uit het verleden. ‘Diego Maradona, debuut 1981, de beste voetballer aller tijden’. ‘Martin Palermo, de titaan’. ‘Roman R. Riquelme, de “stierenvechter”’. Het is allemaal even mooi. We zijn alweer in tal van andere steden geweest sindsdien, maar de aandrang bestaat om nog eens naar Buenos Aires te gaan. Al kan de tweede keer misschien nooit zo mooi zijn als de eerste.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.